hú yuàn
hú lú
hú ná
hú shān
hú qiāo
hú jiāo
hú lù
hú mò
hú tóng
hú chàn
hú wú
hú tiān
hú suī
hú zuò
hú jī
hú lǔ
hú zhōu
hú qìn
hú mào
hú yàn
hú nǎi
hú dí
hú rán
hú kè
hú huà
hú shuō
hú lún
hú tī
hú zhā
hú zi
hú cáo
hú lí
hú jiā
hú yán
hú qìn
hú xū
hú chuáng
hú huā
hú lián
hú tu
hú yǎn
hú wéi
hú chú
hú lù
hú yuán
hú dǎo
hú nú
hú hǒng
hú lài
hú píng
hú lu
hú xiān
hú yǔ
hú dòng
hú fú
hú rán
hú qìn
hú sān
hú níng
hú běn
hú bù
hú shā
hú rén
hú chuáng
hú yáng
hú yùn
hú zhī
hú cháo
hú líng
hú suī
hú jiáo
hú luàn
hú chán
hú mǔ
hú fēng
hú dòu
hú sāi
hú shí
hú chòu
hú dié
hú fēi
hú chōu
hú yán
hú gōng
hú lái
hú fěn
hú guǐ
hú mǎ
hú cáo
hú tòng
hú nào
hú bō
hú qì
hú yuè
hú lè
hú shéng
hú kǎn
hú fú
hú kǎo
hú qin
hú hé
hú dì
hú lǔ
hú yuè
hú liū
hú shū
hú lù
hú zhěng
hú lán
hú chái
hú yè
hú qí
hú yàn
hú jī
hú chá
hú zī
hú diào
hú qiāng
hú mò
hú tòng
hú sēng
hú ér
hú yí
hú shǔ
hú chén
hú chěng
hú tán
hú jiǎo
hú zuò
hú rán
hú qín
hú sūn
hú jiǎ
hú xīng
hú jié
hú fēn
hú bù
hú cái
hú tóu
hú chuī
hú nòng
hú shòu
hú lù
hú xíng
hú lǎo
hú cháng
hú pàn
hú yún
hú làng
hú niǎn
hú lí
hú bài
hú jiā
hú zōu
hú shào
hú hú
hú fēng
hú gǎo
hú dié
hú gǔ
hú bǐng
hú qù
hú jiǎo
hú yōng
hú chuài
hú jiū
hú hùn
hú měng
hú chě
hú chá
hú bì
hú xì
hú chě
hú yí
hú dǐ
hú dào
hú guì
hú lóng
hú gǒu
hú xǐ
hú má
hú qín
hú shū
hú tū
hú dài
hú chuǎng
hú dà
hú gǒu
hú suàn
hú lú
hú lūn
hú lù
hú piào
hú lōu
hú táo
hú lái
hú bái
hú zhōu
hú guā
hú yǐ
hú shì
hú chǎn
hú dá
hú cāi
hú chá
衚衕hútong
(1) 同“胡同”
英same as“胡同”即胡同。北方对小街小巷的通称。
元张可久《小桃红·寄春谷王千户》曲：“紫簫声冷彩云空，十载扬州梦，一点红香锦衚衕。” 明沉榜《宛署杂记·街道》：“衚衕本元人语，字中从胡从同，盖取胡人大同之意。”《儿女英雄传》第三二回：“我也没那大工夫留这些闲心，横竖在前门西里一个衚衕儿里头。”
北方人称小巷道。此语当为蒙古语、突厥语等 quduq的音译，原义为水井，元代文献已多见。元．王实甫《丽春堂．第一折》：「更打著军兵簇拥，可兀的似锦胡同。」《西游记．第六七回》：「行者笑道：『眼下就要过山，却也是难；若说再开条路，却又难也。须是还从旧胡同过去，只恐无人管饭。』」也译作「胡同」。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
衕读音：tòng见〖胡同〗（衚衕）。