chán mào
chán kè
chán gòu
chán èr
chán tè
chán nǚ
chán jiá
chán dài
chán wǎng
chán dù
chán sǒu
chán shā
chán nìng
chán zhā
chán dǐ
chán dù
chán jī
chán gǔ
chán náo
chán xì
chán zèn
chán xián
chán yǒu
chán bō
chán jī
chán wū
chán fěi
chán jiān
chán xì
chán è
chán shé
chán yú
chán zǐ
chán xiàn
chán fū
chán jì
chán xìng
chán tú
chán xié
chán kǒu
chán jì
chán huò
chán yán
chán lù
chán qiè
chán shù
chán qī
chán gòu
chán jī
chán hěn
chán rén
chán shuò
chán èr
chán jǔ
chán bì
chán nì
chán qiǎo
chán niè
chán jí
chán dú
chán shuò
chán zéi
chán shū
chán duǎn
chán chún
chán yǔ
chán yíng
chán chún
chán huǐ
chán cī
chán zī
chán dǐng
chán chǎn
chán shuō
chán jí
chán nù
chán chén
chán yàn
chán lù
chán jǐ
chán bǐng
chán jiàn
chán jì
chán sù
chán mèi
chán xiǎn
chán kè
chán huì
chán wàng
chán móu
chán hài
chán bì
chán xiōng
chán bàng
chán cí
chán zhú
⒈ 恶言中伤。
引晋袁宏《后汉纪·灵帝纪上》：“中常侍曹节、张諫、王甫等因宠乘势，贼害忠良，谗譖故大将军竇武 、太傅陈蕃，虚遭无形之舋，被以滔天之罪。”
元李寿卿《伍员吹箫》第一折：“颇奈费无忌无礼，在父王根前百般谗譖，将俺老相国伍奢父子满门家属，诛尽杀絶。”
清吴伟业《行路难》诗之九：“犀首进谗譖， 韩非受指摘。”
以谗言毁谤他人。