quàn yè
quàn kè
quàn chéng
quàn xué
quàn xiāng
quàn cóng
quàn gào
quàn jiàn
quàn gōng
quàn jiào
quàn lì
quàn shuō
quàn zǔ
quàn hào
quàn yù
quàn chóu
quàn jià
quàn shì
quàn fēn
quàn chì
quàn bēi
quàn shǎng
quàn lǜ
quàn jī
quàn wèi
quàn xīn
quàn yòu
quàn wù
quàn zhù
quàn jiè
quàn yǐn
quàn mù
quàn miǎn
quàn néng
quàn xiáng
quàn tuì
quàn láo
quàn yù
quàn jiě
quàn yòu
quàn dū
quàn mù
quàn yù
quàn shì
quàn jiè
quàn jǐng
quàn huì
quàn zàn
quàn jiǎng
quàn dǎo
quàn yè
quàn lè
quàn fěng
quàn jǔ
quàn chóu
quàn shàn
quàn lì
quàn gēng
quàn jià
quàn jiè
quàn hǒng
quàn fú
quàn huà
quàn lái
quàn lì
quàn zhí
quàn chuàng
quàn nóng
quàn fáng
quàn sǒng
quàn jià
quàn jiǔ
quàn pán
quàn zhǐ
quàn jìn
quàn pì
quàn jiǎng
quàn shuō
quàn hé
sēng jiǎng
qǐ jiǎng
lùn jiǎng
tōng jiǎng
shì jiǎng
zhào jiǎng
xiǎo jiǎng
xuán jiǎng
dēng jiǎng
duì jiǎng
mò jiǎng
yóu jiǎng
bō jiǎng
fù jiǎng
tán jiǎng
sòng jiǎng
zhǔ jiǎng
fā jiǎng
yán jiǎng
zhèng jiǎng
dōu jiǎng
màn jiǎng
shuō jiǎng
wǔ jiǎng
zhāi jiǎng
kāi jiǎng
chuán jiǎng
jìn jiǎng
xùn jiǎng
chán jiǎng
xuān jiǎng
qiū jiǎng
kè jiǎng
lǐng jiǎng
fèi jiǎng
yán jiǎng
shè jiǎng
quàn jiǎng
kuā jiǎng
chuàn jiǎng
zhōng jiǎng
cháo jiǎng
shì jiǎng
duàn jiǎng
cān jiǎng
yǎn jiǎng
dǎ jiǎng
shú jiǎng
nuǎn jiǎng
xiào jiǎng
⒈ 犹侍讲。古代给皇帝或皇太子讲学之官。参见“劝学”。
引《后汉书·杨秉传》：“桓帝即位，以明《尚书》徵入劝讲，拜太中大夫，左中郎将，迁侍中、尚书。”
李贤注：“劝讲，犹侍讲也。”
明张居正《奏为辞免恩命事》：“﹝臣﹞既无才望，又鲜旧劳，徒以东朝劝讲之微勤，幸逢圣主龙飞之景运，因缘际遇，骤被恩慈。”
劝quàn(1)（动）讲明事理；使人听从：～导｜～解。(2)（动）勉励：～勉。
讲读音：jiǎng讲jiǎng(1)（动）说（本义）：～故事｜他高兴得话都～不出来了。(2)（动）解释；说明：～书｜这个字有几个～法｜这本书是～气象的。(3)（动）商量；商议：～价儿。(4)（动）就某方面说；论：～技术他不如你；～干劲儿他比你足。(5)（动）讲求：～卫生｜～团结｜～速度。