méi tóng
jú tóng
dào tóng
chéng tóng
wán tóng
jīn tóng
shān tóng
ā tóng
bǎng tóng
yāo tóng
qiáo tóng
gē tóng
kuáng tóng
rú tóng
bào tóng
jié tóng
gē tóng
lǎo tóng
yòu tóng
ān tóng
míng tóng
xué tóng
zǐ tóng
qí tóng
guàn tóng
pú tóng
líng tóng
yōu tóng
huáng tóng
bào tóng
yín tóng
rǎng tóng
jiā tóng
nǚ tóng
lè tóng
qín tóng
zhuān tóng
dān tóng
niú tóng
nòng tóng
hái tóng
zhì tóng
ái tóng
zhòng tóng
mǎ tóng
diān tóng
bā tóng
luán tóng
ér tóng
chōng tóng
bì tóng
méng tóng
mí tóng
cūn tóng
chèn tóng
zǐ tóng
mán tóng
wén tóng
péng tóng
qīng tóng
xíng tóng
gēng tóng
huán tóng
mén tóng
mù tóng
ér tóng
gōng tóng
tíng tóng
qí tóng
shēng tóng
jiǎo tóng
yú tóng
zhōng tóng
tóu tóng
ào tóng
nèi tóng
tiáo tóng
xiāng tóng
孩童háitóng
(1) 孩子
英child⒈ 幼儿；儿童。
引《国语·吴语》：“昔吾先王，世有辅弼之臣，以能遂疑计恶，以不陷於大难。今王播弃黎老，而孩童焉比谋，曰：‘余令而不违。’”
《后汉书·皇后纪序》：“东京皇统屡絶，权归女主……贪孩童以久其政，抑贤明以专其威。”
唐韩愈《岳阳楼别窦司直》诗：“主人孩童旧，握手乍忻悵。怜我窜逐归，相见得无恙。”
《西游补》第五回：“便是三尺孩童，也知虞美人能词善赋之才。”
杜鹏程《保卫延安》第二章：“那里有他孩童时期熟识的景物，跟形成他最初认识人生的种种事情。”
小孩、儿童。
孩hái（名）（～儿）孩子：小～儿｜女～儿。
童读音：tóng童tóng(1)（名）儿童；小孩子：顽～｜幼～。(2)（形）指没结婚的：～男｜～女。(3)（名）（～儿）旧时指未成年的仆人。(4)秃：～山。(5)（名）奴仆。(6)（Tónɡ）姓。