míng biān
míng xiāo
míng xián
míng yuān
míng dāng
míng wǔ
míng jú
míng jué
míng náo
míng què
míng shēng
míng huáng
míng zhōng
míng yuè
míng zhù
míng jiàn
míng biāo
míng guō
míng qì
míng huǒ
míng qín
míng xián
míng shì
míng xiǎng
míng bì
míng shāo
míng jī
míng duò
míng áo
míng gāo
míng qìng
míng háo
míng sè
míng líng
míng fèng
míng bēi
míng biāo
míng láng
míng luó
míng kē
míng gōng
míng hú
míng yàn
míng shé
míng nòng
míng yā
míng kē
míng jīn
míng jiā
míng cáo
míng nuò
míng shí
míng dú
míng shù
míng yù
míng shù
míng tuó
míng huáng
míng jiū
míng gù
míng qín
míng hū
míng tóng
míng tān
míng sī
míng zōu
míng jú
míng lì
míng āi
míng yì
míng qiān
míng qí
míng hū
míng tuó
míng zhēng
míng qiào
míng zàn
míng jī
míng shā
míng jiāng
míng lǜ
míng jiá
míng jiōng
míng chún
míng qiú
míng zhà
míng yuān
míng hào
míng quán
míng jiào
míng zhēng
míng huáng
míng lù
míng zhà
míng jú
míng huàn
míng cí
míng chī
míng tiáo
míng jī
míng huán
míng pí
míng lǔ
míng xiāo
míng lín
míng jú
míng jiàn
míng yīng
míng chán
míng zhǐ
míng bì
míng nù
míng láng
míng dí
míng jiā
míng duó
míng pèi
míng jì
míng jiǎo
míng dàn
míng qióng
míng guǎn
míng zhào
míng ráo
míng luán
míng lài
míng fú
míng bāo
míng suō
míng fàng
míng yù
míng wā
míng wén
míng tuān
míng zòu
míng zhuàn
míng biāo
míng yuàn
míng lǘ
míng fèi
míng tiáo
míng zào
míng xián
míng shèng
míng kòng
míng niǎo
míng kǔn
míng yú
míng hóu
míng gǔ
míng shé
míng gāo
míng hé
míng guān
míng xiào
míng dí
míng jiāng
míng sī
míng tuò
míng dòng
míng yuè
míng dào
míng lǜ
míng chén
míng yǔ
míng lǔ
míng náo
míng xián
míng yín
míng hǒu
míng shén
míng gǔ
míng lián
míng luán
⒈ 蛙鸣。比喻俗物喧闹。
引《晋书·后妃传论》：“识暗鸣蛙，智昏文蛤。”
宋苏轼《用旧韵送鲁元翰知洛州》：“鸣蛙与鼓吹，等是俗物喧。”
清唐孙华《夏日园居杂咏》之三：“眼底雌雄看鬭蚁，耳中鼓吹厌鸣蛙。”
⒉ 鸣叫的青蛙。
引宋范成大《喜雨》诗：“昨遣长鬚借踏车，小池须水引鸣蛙。”
明刘基《冬暖》诗：“野畦落日舞残蝶，小池过雨喧鸣蛙。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
蛙读音：wā蛙wā（名）两栖动物：青～。