táng gōng
táng shū
táng ní
táng tū
táng sāi
táng huā
táng yú
táng mào
táng zhuāng
táng nián
táng bì
táng juān
táng tǐ
táng shì
táng yīn
táng gòng
táng shān
táng wén
táng zǐ
táng sēng
táng tī
táng huáng
táng jiào
táng yīn
táng yáo
táng sì
táng táng
táng bēi
táng rén
táng dì
táng shǔ
táng pǔ
zhì huáng
táng huáng
kāi huáng
yīng huáng
tài huáng
táng huáng
páng huáng
fáng huáng
shòu huáng
bàng huáng
chǔ huáng
zǐ huáng
zhēng huáng
mǐ huáng
wèi huáng
ōu huáng
nóng huáng
jiào huáng
jí huáng
jīng huáng
jiǔ huáng
shèng huáng
fǎ huáng
chūn huáng
xū huáng
fā huáng
wén huáng
liè huáng
cāng huáng
huī huáng
dié huáng
hàn huáng
tài huáng
shén huáng
sān huáng
péng huáng
xuān huáng
xī huáng
yù huáng
dì huáng
bǎi huáng
luán huáng
yù huáng
míng huáng
dì huáng
yú huáng
qīng huáng
sǒng huáng
jué huáng
bǎo huáng
jiā huáng
mù huáng
gǔ huáng
xuán huáng
rén huáng
nǚ huáng
bù huáng
èr huáng
fèng huáng
wā huáng
zhāng huáng
líng huáng
xīn huáng
yí huáng
huí huáng
yù huáng
é huáng
xì huáng
wǔ huáng
fāng huáng
yán huáng
tiān huáng
qiú huáng
hòu huáng
fàn huáng
qín huáng
sì huáng
dài huáng
zhāng huáng
cán huáng
shǐ huáng
yù huáng
rén huáng
jié huáng
zhāng huáng
mí huáng
shàng huáng
máo huáng
xī huáng
cāng huáng
fěi huáng
dōng huáng
ér huáng
⒈ 《后汉书·班固传》：“汪汪乎丕天之大律，其畴能亘之哉。后因称气势宏伟盛大为“唐皇”。
引唐哉皇哉！皇哉唐哉！”
李贤注：“唐哉，谓尧也；皇哉，谓汉也。言唯唐与汉，唯汉与唐”
⒉ 指唐天子。
引明太平野史《朝天子·打谈》曲：“几声嘹喨几声低，有那些虚张声势，赞美唐皇，褒谈汉帝。”
唐táng(1)（形）（言谈）虚夸：～大无验。(2)（形）空；徒然：功不～捐（功夫不白费）。(3)（名）传说中的朝代名；尧所建。(4)（名）唐朝。(5)（名）后唐。(6)（名）姓。
皇读音：huáng皇huáng(1)（形）〈书〉盛大：～～。(2)（名）君主；皇帝：三～五帝｜～权｜～族｜女～。(3)姓。〈古〉又同“遑”。