rú xián
rú kē
rú yè
rú shǐ
rú háo
rú dǎng
rú huà
rú rén
rú ruò
rú guǎn
rú gōng
rú jiào
rú dào
rú xíng
rú suān
rú liú
rú gèn
rú rú
rú shēng
rú xiàng
rú yòu
rú yùn
rú fēng
rú sù
rú róu
rú huǎn
rú yǎ
rú zhé
rú hòu
rú shū
rú guān
rú jīng
rú xiān
rú jīn
rú xiá
rú diǎn
rú jiàng
rú mò
rú shù
rú xíng
rú zōng
rú nuò
rú bó
rú xiāng
rú shēn
rú xuán
rú xiān
rú lǚ
rú xué
rú shuò
rú jǐn
rú guān
rú chén
lǜ zōng
dài zōng
liù zōng
yú zōng
yīn zōng
kāi zōng
fù zōng
wén zōng
hé zōng
jiào zōng
bǎi zōng
yī zōng
mí zōng
háo zōng
dì zōng
rú zōng
shì zōng
shān zōng
léi zōng
tóng zōng
hé zōng
yīn zōng
dù zōng
yí zōng
zhèng zōng
cháo zōng
dān zōng
tái zōng
ruǎn zōng
yí zōng
zǔ zong
běn zōng
yōu zōng
gǔ zōng
shí zōng
shì zōng
lóng zōng
qiáng zōng
běi zōng
wú zōng
hái zōng
lòu zōng
kōng zōng
guī zōng
nán zōng
cháng zōng
shè zōng
kě zōng
jiǔ zōng
xīn zōng
quán zōng
mì zōng
èr zōng
cí zōng
cí zōng
gōng zōng
fǎn zōng
dà zōng
fù zōng
kuàng zōng
jiǎng zōng
jiàn zōng
dài zōng
bā zōng
máo zōng
gāo zōng
wài zōng
quán zōng
huáng zōng
mìng zōng
juàn zōng
duó zōng
lián zōng
yǒu zōng
páng zōng
huá zōng
chán zōng
xié zōng
zhēn zōng
pín zōng
yì zōng
jì zōng
xué zōng
huǐ zōng
tài zōng
guì zōng
⒈ 儒者的宗师。 汉以后亦泛指为读书人所宗仰的学者。
引《史记·刘敬叔孙通列传赞》：“叔孙通希世度务，制礼进退，与时变化，卒为汉家儒宗。”
《汉书·萧望之传赞》：“望之堂堂，折而不橈，身为儒宗，有辅佐之能，近古社稷臣也。”
宋王安石《上邵学士书》：“昔昌黎为唐儒宗。”
清叶廷琯《吹网录·石林公著作存佚考》：“石林公以宏通渊雅之才，研求经义，撰述辞章，蔚为一代儒宗文伯。”
鲁迅《且介亭杂文末编·关于太炎先生二三事》：“先生遂身衣学术的华衮，粹然成为儒宗。”
儒家的宗师。
儒rú(1)（名）春秋时以孔子为代表的学派：～术｜～生。(2)（名）旧时指读书人：～医｜老～。
宗读音：zōng宗zōng(1)（名）祖宗：列祖列～。(2)（名）家族；同一家族：～庙｜～室｜～弟｜～兄｜～族。(3)（名）宗派；派别：正～｜～派主义。(4)（名）宗旨：开～明义｜万变不离其～。(5)（动）在学术或文艺上效法：他的唱工～的是梅派。(6)（名）为众人所师法的人物：文～。(7)（量）一～心事｜一～大案。(8)姓。