shān méi
bái méi
cūn méi
fàng méi
liǎo méi
zuò méi
háo méi
jiè méi
pín méi
kāi méi
qīng méi
gōng méi
páng méi
cuán méi
shòu méi
liè méi
dī méi
zhāng méi
yǒu méi
jiǎn méi
miáo méi
zhōng méi
yǎn méi
sù méi
rán méi
shí méi
luó méi
jiàn méi
dài méi
é méi
qú méi
jiāo méi
lóng méi
cán méi
pín méi
zhǎn méi
cù méi
qiū méi
cháng méi
fǔ méi
háo méi
cuì méi
diào méi
cù méi
qíng méi
jiǔ méi
xiǎo méi
qí méi
yáng méi
zào méi
zhòu méi
méng méi
bìn méi
héng méi
xū méi
shū méi
xiù méi
wǔ méi
piǎo méi
é méi
zhēn méi
shāo méi
nóng méi
wén méi
chóu méi
jiǎn méi
yuè méi
bā méi
zhǎ méi
zào méi
huáng méi
cuī méi
qīng méi
kàng méi
rán méi
chì méi
kàng méi
liǔ méi
mén méi
huà méi
báo méi
lián méi
chá méi
qǔ méi
liǎn méi
é méi
máng méi
xiū méi
shū méi
jǐng méi
xuān méi
niǎn méi
sǎo méi
shēn méi
xuán méi
sù méi
shēn méi
⒈ 花白眉毛。形容人的老态。厖，通“尨”。
引《文选·王褒＜四子讲德论＞》：“厖眉耆耉之老，咸爱惜朝夕，愿济须臾。”
李善注：“谓眉有白黑杂色。”
《隋书·炀帝纪上》：“是以厖眉黄髮，更令收叙。”
宋王安石《赠老宁僧首》诗：“秀骨厖眉倦往还，自然清誉落人间。”
1.石头大的样子。
2.古通“尨”。
3.丰厚；厚重。
4.有；拥有。
5.杂；乱。
6.长毛狗，亦泛指犬。
眉读音：méi眉méi(1)（名）眉毛；生在眼眶上缘的毛。(2)（名）指书页上方空白的地方：书～｜～批。