dǐng chuāng
bìng chuāng
dāo chuāng
bǎn chuāng
yōng chuāng
yǎn chuāng
jīn chuāng
xùn chuāng
dòu chuāng
dú chuāng
biāo chuāng
jiǔ chuāng
shǔn chuāng
bān chuāng
tiān chuāng
shé chuāng
tū chuāng
bí chuāng
dīng chuāng
jiè chuāng
yóu chuāng
yǎng chuāng
zhàng chuāng
fèi chuāng
gān chuāng
guō chuāng
lòu chuāng
lài chuāng
láng chuāng
guǒ chuāng
shù chuāng
nóng chuāng
rù chuāng
guǎng chuāng
yǎng chuāng
bàng chuāng
lián chuāng
jū chuāng
rù chuāng
dòng chuāng
zhì chuāng
qī chuāng
lián chuāng
zhòng chuāng
hán chuāng
kǒu chuāng
jiāo chuāng
cuó chuāng
⒈ 恶疮；顽癣。 《法苑珠林》卷九二引唐唐临《冥报记》：“唐武德中，印人姓韦与一妇人言誓期不相负。累年宠衰，妇人怨恨。
引韦惧其反己，自縊杀之。后数日， 韦身徧痒，因发癩疮而死。”
许杰《改嫁》：“面色是金黄的，头上生着一头的癞疮。”
癞lài(1)（名）病名；麻风；慢性传染病；症状是皮肤麻木、变厚；毛发脱落；感觉丧失。(2)（名）〈方〉黄癣；皮肤病；先在头部形成黄色斑点；然后凸起；结痂；毛发脱落；发出臭味。
疮读音：chuāng疮chuāng(1)（名）通常称皮肤发生溃烂的疾病：生～。(2)（名）外伤：金～。