péng hú
péng fā
péng huò
péng mén
péng róng
péng shǐ
péng yíng
péng lái
péng jū
péng bǎo
péng hāo
pēng pēng
péng máo
péng chí
péng kuài
péng máo
péng bìn
péng sōng
péng ài
péng hāo
péng qiū
péng lóng
péng gěng
péng lèi
péng kē
péng yán
péng què
péng shǒu
péng dǎo
péng luàn
péng wū
péng má
péng cí
péng piāo
péng bó
péng láng
péng pó
péng zhuàn
péng shān
péng xīn
péng gé
péng chén
péng hú
péng léi
péng lú
péng bì
péng quē
péng hù
péng léi
péng nóng
péng dí
péng kē
péng gòu
péng shì
péng tà
jié gěng
hán gěng
hóng gěng
néng gěng
hàn gěng
lù gěng
làng gěng
zhōng gěng
chá gěng
gǔ gěng
héng gěng
biān gěng
tián gěng
gāng gěng
cǎo gěng
liú gěng
piāo gěng
huāng gěng
qiáng gěng
suān gěng
zǔ gěng
guāi gěng
háo gěng
qī gěng
gū gěng
wán gěng
zhí gěng
jū gěng
qí gěng
shēng gěng
zuò gěng
cū gěng
bì gěng
fàn gěng
zhēn gěng
bó gěng
zhōng gěng
jiān gěng
dǒu gěng
fēn gěng
yè gěng
tǔ gěng
duàn gěng
mù gěng
kū gěng
wú gěng
péng gěng
bì gěng
tóng gěng
róng gěng
fú gěng
bēi gěng
píng gěng
táo gěng
⒈ 谓如飞蓬断梗，飘荡无定。比喻飘泊流离。
引唐姚鹄《随州献李侍御》诗之二：“风尘匹马来千里，蓬梗全家望一身。”
明梅鼎祚《玉合记·义垢》：“蓬梗还逢，喜遂同根之愿。”
明杨珽《龙膏记·传情》：“我蓬梗飘零，难牵郭生之红线。”
蓬péng(1)（动）蓬松：～着头。(2)（名）飞蓬；草本植物；叶子边缘有锯齿；花白色。(3)（量）用于枝叶茂盛的花草：一～凤尾竹。
梗读音：gěng梗gěng(1)（名）（～儿）某些植物的枝或茎：花～｜菠菜～儿｜高粱～儿。(2)（动）挺直：～着脖子。(3)（形）直爽：～直。(4)（形）〈书〉顽固：顽～。(5)（动）阻塞；妨碍：～塞｜从中作～。