jié sī
jié mù
jié zhì
jié shí
jié zī
jié jùn
jié dà
jié kè
jié kuí
jié jì
jié guān
jié láng
jié zhāng
jié gé
jié wū
jié chū
jié shì
jié ào
jié rén
jié wěi
jié xiá
jié yá
jié qǐ
jié jù
jié gòu
jié lì
jié gé
jié jié
jié biǎo
jié huá
jié rán
jié mài
jié yǔ
jié xiù
jié sǒng
jié cāo
jié tè
jié jì
jié zǐ
jié bǐ
jié bào
jié zuò
jié yì
jié jùn
fēng jùn
shí jùn
qiáng jùn
tǐng jùn
cháng jùn
qīng jùn
qiàn jùn
jié jùn
hóng jùn
yì jùn
biāo jùn
sì jùn
míng jùn
gū jùn
máo jùn
sān jùn
qí jùn
biàn jùn
guì jùn
lǎng jùn
liáo jùn
bā jùn
qí jùn
máo jùn
qiào jùn
xiù jùn
lóng jùn
qīng jùn
liè jùn
chāo jùn
hòu jùn
hán jùn
háo jùn
bù jùn
míng jùn
lái jùn
bá jùn
shén jùn
chú jùn
shū jùn
yì jùn
rěn jùn
cái jùn
yīng jùn
xián jùn
èr jùn
cái jùn
qiào jùn
qiú jùn
liáng jùn
yǐng jùn
kuí jùn
nóng jùn
gāo jùn
lěng jùn
jié jùn
xióng jùn
huì jùn
shǎo jùn
yù jùn
shěn jùn
zhòng jùn
shuǎng jùn
cōng jùn
yí jùn
jǐng jùn
⒈ 亦作“杰儁”。俊杰，才智出众的人。
引《吕氏春秋·孟夏》：“命太尉赞杰儁，遂贤良，举长大。”
《淮南子·时则训》：“命太尉赞杰俊，选贤良，举孝悌。”
唐李商隐《寄太原卢司空三十韵》：“从来师杰俊，可以焕丹青。”
宋范成大《衡州石鼓书院》诗：“地灵钟杰俊，寧但拾儒科。”
明刘若愚《酌中志·见闻琐事杂记》：“是岂名誉尽属士绅，而吾儕遂乏杰俊哉？”
杰jié(1)（名）才能出众的人：豪～｜俊～。(2)（形）杰出：～作。
俊读音：jùn俊jùn(1)（形）相貌好看：～秀｜～俏｜这个孩子长得好～呀。(2)（形）才智出众的：～杰｜英～｜～士。