hún shí
hún hùn
hún mì
hún gài
hún shēn
hún tóng
hún ào
hún hún
hún hào
hún jiā
hún gè
hún hé
hún hán
hún dùn
hún pǔ
hún bó
hún zhuó
hún máng
hún yuán
hún chún
hún níng
hún yī
hún shè
hún hòu
hún màn
hún mù
hún shuǐ
hún guān
hún dàn
hún zhì
hún qiú
hún tuō
hún léng
hún chéng
hún luàn
hún míng
hún róng
hún xióng
hún yán
hún gǔ
hún huà
hún zá
hún huà
hún huā
hún tún
hún yǔ
hún méng
hún hán
hún dà
hún hào
hún yí
hún qí
hún xiàng
hún rén
hún rú
hún shuō
hún chóng
hún è
hún rán
hún huáng
hún xiáo
hún shēn
hún méng
hún yǎ
hún lún
hún quán
hún míng
hún hóng
hún huán
hún dūn
hún tiě
hún tūn
hún máng
hún hào
hún lèng
hún yī
hún yáo
hún kuò
hún zhàng
hún tiān
hún lún
hún cuì
hún yǔ
hún pú
hún yuán
hún bèi
hún sù
hún sì
hào máng
miǎo máng
miǎo máng
cāng máng
hào máng
chún máng
hún máng
cāng máng
hóng máng
huāng máng
hùn máng
miǎo máng
xiōng máng
hūn máng
mí máng
mǎng máng
yāng máng
míng máng
yǎo máng
míng máng
cāng máng
wāng máng
dàn máng
mí máng
míng máng
wēi máng
hàng máng
cāng máng
⒈ 混沌蒙昧。指上古人类未开化的状态。
引晋葛洪《抱朴子·塞难》：“浑茫剖判，清浊以陈，或昇以动，或降而静，彼天地犹不知所以然也。”
宋秦观《上吕晦叔书》：“閤下之道如元气行乎浑茫之中，其发为风霆雨露者，特糟粕耳。”
⒉ 谓广大无边的境界。
引清曹寅《钱塘晓潮》诗：“北斗掉尾天失色，浑茫之元不可测。”
清唐孙华《次韵酬张超然上舍》：“浑茫千顷翻学海，扶疎十丈丰词条。”
⒊ 模糊；不分明。
引清姚鼐《米友仁＜楚江风雨图卷＞》诗：“波翻雨横客登楼，天地浑茫不知处。”
梁斌《播火记》四二：“他们坐在那里，眼看着太阳渐渐西沉，天地相连的地方一带浑茫。”
浑hún(1)（形）浑浊：～水。(2)（形）糊涂；不明事理：～人｜～头～脑。(3)（形）天然的：～朴｜～厚。(4)（形）全；满：～身｜～似。
茫读音：máng茫máng(1)（形）形容水或其他事物没有边际、看不清楚：渺～｜～无头绪。(2)（形）无所知：～然。