jiàn xuè
jiàn bì
jiàn jǐ
jiàn fēng
jiàn shì
jiàn yī
jiàn xǐ
jiàn lǚ
jiàn míng
jiàn huà
jiàn dào
jiàn hé
jiàn fū
jiàn nán
jiàn qì
jiàn lóng
jiàn huán
jiàn qiào
jiàn huá
jiàn shù
jiàn qí
jiàn qì
jiàn shuò
jiàn lún
jiàn hán
jiàn xiān
jiàn xiá
jiàn gē
jiàn máng
jiàn huā
jiàn hào
jiàn yìn
jiàn shù
jiàn fú
jiàn tán
jiàn máng
jiàn má
jiàn kè
jiàn shān
jiàn zhī
jiàn wài
jiàn zhǒng
jiàn pèi
jiàn shǒu
jiàn méi
jīn lóng
tuán lóng
bā lóng
jué lóng
shā lóng
kǒng lóng
chéng lóng
cháng lóng
jià lóng
yán lóng
shāng lóng
tú lóng
xuān lóng
zhé lóng
fēi lóng
bō lóng
lǎn lóng
bái lóng
jiāo lóng
zhōng lóng
zhú lóng
qīng lóng
lāo lóng
bān lóng
hé lóng
lí lóng
jīng lóng
chuō lóng
jiāo lóng
pán lóng
shuǎ lóng
jiǔ lóng
zī lóng
kàng lóng
yīng lóng
hǎi lóng
mù lóng
féng lóng
yǔ lóng
guò lóng
fēi lóng
zhēng lóng
yóu lóng
cuì lóng
liù lóng
dú lóng
yì lóng
qí lóng
chī lóng
bì lóng
shèn lóng
tóu lóng
zǔ lóng
xiǎo lóng
diāo lóng
qiú lóng
huáng lóng
dēng lóng
yuè lóng
cì lóng
guāi lóng
tiān lóng
huà lóng
shí lóng
sān lóng
tuò lóng
lǎo lóng
mǎ lóng
jiāo lóng
huái lóng
kuí lóng
jiǎo lóng
tuó lóng
shé lóng
wò lóng
zhuó lóng
hé lóng
shān lóng
fēn lóng
miù lóng
fú lóng
jiǔ lóng
ní lóng
xiàng lóng
gǔn lóng
ní lóng
dì lóng
gōng lóng
yī lóng
rán lóng
hóng lóng
mí lóng
chī lóng
bó lóng
wèi lóng
zhuō lóng
bān lóng
shòu lóng
bān lóng
yīn lóng
bō lóng
huàn lóng
ā lóng
shí lóng
hài lóng
chì lóng
zhēn lóng
gǔ lóng
wū lóng
qǐ lóng
guī lóng
qián lóng
hàn lóng
máo lóng
qián lóng
xiá lóng
jiàng lóng
huǒ lóng
tóng lóng
yún lóng
pán lóng
yù lóng
jù lóng
zhōng lóng
jǐng lóng
ná lóng
zhū lóng
shuì lóng
chē lóng
léi lóng
nuò lóng
gōu lóng
kū lóng
cāng lóng
nào lóng
huái lóng
méi lóng
luán lóng
qún lóng
guà lóng
niè lóng
yuán lóng
jiǎ lóng
liǎng lóng
chí lóng
shēng lóng
bí lóng
jū lóng
pān lóng
wǔ lóng
jiàn lóng
chéng lóng
téng lóng
shuāng lóng
záo lóng
kūn lóng
gàn lóng
tǔ lóng
shuǐ lóng
cāng lóng
pá lóng
yú lóng
xún lóng
yù lóng
cóng lóng
lái lóng
shén lóng
èr lóng
rén lóng
péng lóng
fú lóng
hēi lóng
⒈ 后诗文中用以为典。
引《太平御览》卷三四三引《世说》：“王子乔墓在京陵，战国时人有盗发之者，覩无所见，唯有一剑停在室中，欲进取之，剑作龙鸣虎吼，遂不敢近，俄而径飞上天。”
唐李贺《吕将军歌》：“北方逆气污青天，剑龙夜叫将军闲。”
⒉ 古爬行动物，属鸟龙类。体大，长可达六米，头小，颈短，背部弓起。 四川、新疆曾发现此类化石。
相传战国时有人盗王子乔墓，墓中有一宝剑，盗者欲取时，剑作龙鸣虎吼，使盗者不敢近。见《太平御览．卷三四三．兵部．剑》。后指宝剑的神灵。
剑jiàn（名）古代兵器；青铜或铁制成；长条形；一端尖；两边有刃；可以佩带。
龙读音：lóng龙lóng(1)（名）我国古代传说中的神异动物；能兴云降雨。(2)（名）封建时代作为帝王的象征；也把龙字用在帝王使用的东西上。(3)（名）生物学上指古代一些巨大的爬行动物；如恐龙、翼手龙等。(4)（名）（Lónɡ）姓。